"bir yerlerde ölüm hücresinde bir kardeşimiz vardı. girdiğinde 16'ydı. orada bir 16 sene daha oturdu. mahkemeler ve avukatlar şundan bundan konuşurlarken duvara bir resim yaptı. neyin peşinde olduğunu bir kişiye bile sezdirmeden. sonunda 32 yaşına geldiğinde hücrede geçirdiği süre tüm temyiz çabalarının tükendiği annesinin evinde geçirdiğinden fazlaydı. ölmek üzereydi. son an için çıkartılmak üzereyken, başyapıtının örtüsünü açtı. hepsi dört kelimeden ibaretti. "
ölüm kesindir, hayat değil." ertesi gün gardiyanlar üstünü boyayla kapattı."